Hamileliğimin ilk 3 ayı hemen hemen hep bel ağrılarımla geçti. 10 dakika dahi düz yollarda yürüyemiyordum. Otursam yine ağrım vardı.Yastık yardımıyla ve bu zor dönemi atlattıktan sonra hamileliğimin en güzel ve keyifli 2. dönemini geçirdim diyebilirim, çünkü çok enerji doluydum. Sanki hamile değilmişim gibi bir sürü iş yapasım geliyordu.

O dönemde eşimi Türkiye'den Almanya'ya, yanıma getirmek için çabalıyorduk aynı zamanda. Vizenin çıkması için Türkiyeye yanına gitmiştim. Birlikte 2 ay bekledikten sonra Almanya'ya, evimize gidip hamileliğimi huzur çerçevesinde geçirmeye devam ettim.

Eşim bana her anlamda çok destek oldu. Son 1 ayımda kilolar ve ağır hareket etmek dışında şikayetim olmadı. 40 haftam dolmuştu ve ben iyice tasalanmaya başlamıştım, o gün ne zaman diye. O gün doktor bana 10 gün kadar gecikebilir ama 1 hafta sonra şikayetiniz artarsa gelmesini sağlarız dedi. Hap tedavisi ile. Aradan 5 gün geçmişti ve bebeğimin tahminen ultrasonda kilosu 3.740 kg idi. O günlerde belimde sınır sıkışmasıyla beraber bacaklarıma giren ağrılarım vardı ve tabiki bu kilosuyla normal doğum korkusu. Ayaklarıma basamaz hale gelmiştim, ağırlıktan ve ağrılarımdan.

Ertesi güne randevu verdi doktor, hap tedavisine. Sabaha beni aldılar ve yattım hastaneye. Öğleden sonra saat 4 de ilk hapımı almıştım, hafiften düzenli şekilde sancılarım gelmişti. 4 saat sonra, yani akşam 8 de ikinci hapımı aldım ve sancılarım yavaş yavaş arttı. Gece 12 de inlemeye başladım ara ara giriyordu sancılar ama şiddeti diğerlerinden daha büyüktü.

Gece 2'de Eşinizi çağırabilirsiniz dedi hemşire, eşim gelir gelmez 3-4 kadar sıcak küvete girdim, açılma baya olmuştu. Zor dayanıyordum artık, 5 cm'e kadar kendi kendime açılmasını sağladım. Doğumhane dolu olduğundan sabah 5'e kadar bekledim. Sonunda beni doğumhaneye aldılar ve epidurual anestezi iğnesini belimden vurdurdum. Bacaklarım ve tüm bedenim tır tır titriyordu sancıdan. Eşim ellerimi tutarak, benimle konuşarak beni sakinleştirmeye çalışıyordu. İğneyi vurduklarından sonra geri kalan 5 santim açılmayı hiç hissetmedim, hatta annemlerle fotoğraf bile çekindim, o kadar rahat geçmişti.

Ancak bebeğimin kafası kalça kemiğime dayanma aşamasını çok hissettim. Artık dayanamıyordum çıkmasını istiyordum ve o anda doğum gerçekleşmeye başlıyordu. Kafasını görür görmez ebe parmaklarını bana ver dedi, uzattım elimi, parmaklarımı tuttu ve saçlarına dokundurdu.. işte o anda benim gözlerimden yaşlar aktı ve sevinçten hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Çok güzel çok güzel dediğimi hatırlıyorum, daha sonra her sancım geldiğinde bana nasıl ıkınacağımı söyledi ebe.

Her dediklerini yaptım. Annem yanımda, kulağıma hadi yavrum az kaldı derken, eşimin, al nefes, bak böyle al diye dediklerini hatırlıyorum. Sonra annem bana dedi ki: Annem, yarısı çıktı elini gördüm az daha gayret.. Bana çok kuvvet verdi. Aynı zamanda doktor karnıma son kuvvetiyle bastırırken son kez bir daha ıkındım ve doğmuştu bebeğim.

Öyle güzel duygulardı ki.. Hisler, duygular çok büyüktü. Eşim beni öptü, sarıldı, dayanamadı çok ağlıyordu. Bebeğimizi hemen kucağına aldı benden sonra ve dışarıya attı kendisini. Annem gözleri dolu mutluluk göz yaşlarıyla bana bakıyor sarılıyorduk. Plasentamı çıkardïklarında onu görmek istediğimi söyledim. Gösterdi ebe herşeyiyle.

Benimde hikayem böyle, umarım iyi ifade edebilmişimdir kendimi, sevgiler, Seher...

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>