Hamileliğimin 40. Haftasına girdiğimde annemlere gittim, hastanem yakın diye. Hamileliğin son haftasında olmama rağmen ne ağrım vardı ne de sancım. Herhangi bir şekilde açılmam da olmamıştı.

Doktorum 3-4 gün daha bekleyelim duruma göre bakacağız demişti. Ancak her şey normal doğumu gösteriyordu. Doktorumun dediği günde hastaneye gittim fakat yine herhangi bir belirti yoktu. Biraz daha bekleyelim haftaya yeniden gel dedi.

Artık 41. Haftalık olmuştum ve aşırı derecede kilo almıştım. Yürüyecek, sağdan sola dönecek dermanım yoktu. 41. Haftanın sonunda Cuma sabaha karşı hastaneye gittim. Muayene ettiler herhangi bir belirti yoktu yine.

Ancak hamilelik süresi uzadığı için artık doğurmam gerekiyordu. Sabahın 5’inde suni sancı verilmeye başlandı. Ta ki Cumartesi günü sabah saat 10:00‘a kadar. İşin ilginç yanı  suni sancı verilmesine rağmen kesinlikle sancım olmadı ve doğumhanede herkes ağlarken, ben onlar ağladıkça gülüyordum.  

Doktorum ve ebeler çok şaşkınlardı. Biz böyle bir şey görmedik, annen sana neyle baktı? 30 saattir suni sancı veriyoruz bana mısın demiyorsun diye söyleniyorlardı. Defalarca çatı muayenesi yapıldı 1 cm dahi açılmam olmamıştı. Doktorum geldi son muayeneyi yaptı. Artık yapacak bir şey yok sezeryana almak durumundayım 41.haftanı doldurdun, bu kadar suni sancı yedin bir gelişme yok dedi.

Biran önce bitsin nasıl olursa olsun dedim. Doktorum eşimle görüştü evraklar imzalandı ve sezeryana alındım. 45 dk. sonra anne olarak geri dönecektim  

Saat 11:55 ‘te kızım Dünya’ya gözlerini açtı. 3850 kg ve 52 cm olarak. Dünyalar tatlısı kızımın adı Feyza.

Allah herkese kolay doğumlar nasip etsin. Bu kadar mücadele ettim ama hiç zorlanmadım doğumum da. Suni sancının etki etmemesindendi sanırım...

Sağlıcakla kalın…

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>