32. Haftalık olmuştu oğlum, doktor doğumumun sezaryan olacağını söyledi şeker hastası olduğum için en uygun buymuş. Aslında korksamda normal doğum yapmak istiyordum en sağlıklısı diye. 33+5 günlüktü son alışverişlerini yaptık yemeğimizi yedik gezdik anneme geldim. Akşam olmuştu saat 7 gibiydi eşimi bekliyoruz yemeğe, uzandın, tv seyrediyorum ve bir anda çok fazla akıntın geldi tuvalete gittim iç çamaşırım pantalonum ıslanmış korktum anneme söyledim. Hemen doktorumu aramamı ve suyumun geldiğini söylememi istedi. Şok olmuştum "suyum geldi ee ne olcak şimdi ağrım yok ki doğum değil bu neden panikledi herkes " diye kendi kendime düşünüyorum kafam durdu sanki vazgeçtim doğurmayacağım desem olacakmış gibi geliyordu ne panik vardı, ne heycan, ne de korku. Dua edip durdum hep "Allahım hakkımızda hayırlısını ver" diye.

Özel bir hastanede doğum yapacaktım, doktorum orada çalışıyordu. Aradığımda bana "hamilelik haftan çok erken bizim hastanede ona göre yoğun bakım yok sen üniversite hastanesine git en iyisi  oradaki imkanlar daha fazla şekerinde var zaten" dedi. Apar topar annemle babam hazırlandı beni hastaneye götürmek için, o sıra eşimi geldi o şaşkın ben şaşkın bir halde. Yolda kayınvalidemler arandı haberler verildi. İzmir 9 Eylül hastanesine vardık; acilden giriş yaptım beni doğumhaneye çıkardılar ne sandalye, ne sedye vardı çok yoğunmuş her yer  yürüyerek doğumhaneye vardım. Kontrolüm yapıldı bakıldım suyumda çok fazla azalma var mı meger ogün ki gelmeyle sadece azalmamış akıntı zannetiğim şey suyummuş az az sızıntı başlamış.

Bana doğumumun başladığını ama hafta olarak erken olduğunu bu yüzdende anne karnında ne kadar tutulursa o kadar iyi olduğu ama doğum yaptığım zamanda bebeğin konulabileceği bir kuvezin olmadığını (yoğunluktan boş küvez kalmamış) bebeğin başka hastaneye sevk edileceği söylendi. Kabul ettim herşeyi. Suyumun geldiği gün Pazartesiydi en son saat 15:30 gibi yemek yemiştim beni doğumhaneye yatırdılar 2 serum taktılar ne su ne yemek vermemeye başladılar. O gece ailem doğumhanenin önünde ben içerde haber alamadan beklemeye başladık.

Bir odadayım millet bağıra çağıra doğum yapıyor duyuyorum, doğan bebekler benim kaldığım odada temizleniyor anneye hazırlanıyor onları seyrediyorum bir yandan kendimi ve oğlumu düşünüyorum ne olacak bize diye. O gece öyle uyumadan geçti. Sabah oldu başka bir odaya geçirildim bu seferde doğum sancısı başlayanlar benim yanımdaki yatakta kalıyorlar, açılmaları başlayınca odaya alıyorlar millete moral vermeye çalışıyorum elimden geldiğince. Bir süre sonra bana zaman geçmez oldu ailemle görüşemiyorum yapcak hiç birşey yok ne tv ne telefon. Gelen hemşirelere beni ailemle görüştürün diye yalvarıyorum ama o kadar yoğun ki içerisi beni dinleyen olmuyor.

Sonra bir ara hemşire heyecanla yanıma geldi "sizin kalp sorununuz mu var" dedi; "hayır" dedim meğer kalp atış göstergesi tavan yapmış. Hemen kardıyolojiden doktor geldi EKG çekildi kalp krizi geçiriyorum sanıldı çünkü o kadar bunaldım ki kendimi kaybetmişim. O halimden sonra beni ailemle görüştürdüler kendime gelmem için onları gördüğümde çok ferahladım, ağladık hepimiz ama yanımda olmaları çok büyük bir güçtü. Odaya döndüğümde kalp atışım normale dönmüştü. Ailemden aldığım gazetelerin her sayfasını her yazısını tek tek okuyordum o odada tek zaman geçirebilme olanağım onlardı.

Salı gecesi biraz daha rahat geçti uyuyabildim biraz. Çarşamba sabahı gene gelen giden doğuran bağıran sesleri ile başladı. Elimdeki gazetelerle bulmacalarla gelen hastalarla sohbetle zaman geçirmeye çalışıyordum ve akşam üstüne doğru kanlı akıntı gelmeye başladı son kontroller yapıldı ve doğum olması kararı verildi.

"Suni sancı ile rahminizi genişleteceğiz doğum gerçekleşecek" dedi doktor. İşte o zaman herşey dank etti sezeryan olmayacak ve 2 gündür duyduğum o bağrışları bende yaşayacaktım. Beni son kez ailemle görüştürdüler herkes ağlamaklı bana moral vermeye çalışıyorlar ben dik durmaya çalışıyorum.

Odaya döndüm saat 17:20 serumlar takıldı suni sancı için ilacı taktılar en yavaş seviyede verilmeye başlandı. Saatler geçmek bilmiyor. Başka odada doğum yapan bir kişi vardı onu duyuyordum. Artık oda saat 23:00 civarı güzel kızını kucağına alıp çıktı ve koca doğumhanede tek başına ben kaldım doktorlar hemşireler ve ben.

Saat ilerlerken olacakları düşünmemek için son gayret bulmaca çözmeye çalışıyordum. En sonunda beklenen ağrılar hissedilmeye başladı az az zaman geçtikçe dozajı arttı zamanı sıklaştı derken beklenen açılmaya ulaşıldı. Doktor şu şekilde ıkıncan diyor ama yapamıyorum 2 defa denedim, başaramadım.

20 dakika ara verdi sonra yine aynı şekilde ıkın dedi ilkinde uzun süre yapamadım kafası görünmesine rağmen olmadı sonra bir daha denedim dediğini yaptım ve dünyalar tatlısı oğlum doğdu. Alamadım kucağıma küvezde 5 saniye gördüm aldılar götürdüler. Şükür 1 hafta küvezde kaldı şimdi 9 aylık bir tosun kendisi :)

Normal doğumdan korkmayım denilenleri yaparsanız 3. 4. Denemede doğum olur ve o an herşey biter acı, sancı hiç birşey kalmıyor.

Allah hepimizin yardımcısı olsun yeter ki.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>