Kendimde depremden sonra oluşan panik atakla uğraşıyordum ve aynı zamanda guatr sorunum vardı. Belli dönemlerde yapılan testler sonucunda doktorum bana hamile kalamayacağımı hormonlarımın yetersiz olduğunu söyledi. Bu durumu düzeltmek adına verilen ilaçlar panik atağı tetiklediği için kullanamıyordum. Yani bebeğimizin olması pekte mümkün görünmüyordu.

Moral bozukları yaşadım ama kendimi toplamam gerekiyordu. Verilen tüm ilaçların kullanımını kestim, ve 6 ay sonrasında rabbimin işi hamileydim :) Arkadaşlarıma adetimin geciktiğini söyledim aralarından bir tanesi bir koşu gidip hamilelik testi aldı. Bu testi yapmayı hiç istemedim çünkü moralimin tekrar bozulacağını biliyordum. Neyse onların ısrarı üzerine testi yaptım sonuç negatifti. Biliyordum böyle olacağını moralin sıfırın altına inmişti yine tüm söylenenlere rağmen yine de umut vardı çünkü içimde.

Aradan 1 hafta daha geçti hala adet görmemiştim ve doktora gittim. Son adet tarihimi sordu ve hamilesiniz dedi. Tabi ben test yapmışım ya yok değilim diye ısrar ediyorum. Ultrason muayenesinden sonra 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. İşte olmuştu şok, sevinç, hüzün hepsi karmakarışık oldu bir anda. Eşimde önce çok şaşırdı ama çok mutlu oldu gözlerinin parladığını gördüm o anda.

Hamileliğim 3. Ayında panik atak nedeniyle gördüğüm terapi esnasında uygulanan bir hipnozda (bu doğum korkuma karşı yapılmıştı) bebeğim 09.08.07 tarihinde gelecek demiştim yani muhtemel doğum tarihinden bir gün öncesi. Evet süreç başlamıştı ve çok rahat bir hamilelik yaşıyordum ne bulantı ne kusma, ta ki 25. Haftaya gelene kadar. İş yerinden yıllık iznimi aldığımın ertesi günü böbreklerimdeki şiddetli ağrı nedeniyle hastaneye gittik. Nst yapıldı gelen ağrılar böbrek ağrısı değilmiş doğum sancılarıymış. Hemen yatışım yapıldı antibiyotik tedavisi uygulandı. 1 hafta böyle geçtikten sonra sadece wc ye gitmek ve sürekli yatmak şartıyla ev döndüm işte bu andan sonra sürekli sancılar ve erken doğum tehditi başladı.

35. Haftamda rahimde açılma başladı ve doğumun kesin erken olacağı yatarak dinlenmeye devam kararı verildi. 37. Haftamda nişanım geldi beklentiler dahada arttı. Ama gelen giden yoktu. 08.08.07 çarşamba günü sancım vardı yine her zamanki gibi ve 39+5 olmuştuk oğlum çok sabırlı çıkmıştı.

O gün annemle alışverişe çıktık çarşı Pazar dolaştık sonra akşam 10'a kadar bahçede oturduk. Sonra eve çıktık ben yine internette turlarken  kasılmalarım artmıştı iyice. Birden bir wc ihtiyacı duydum ama ben oraya gidene kadar sabremedim. Daha sonra öğrendim ki bütün bunlar sancıların şiddeti yüzünden oluyormuş. Neyse duş aldım o sırada kanama başladı. Sonra gayet sakin odaya geldim eşime durumu anlattım. Eşim hastaneye gitmemiz gerektiğini söylüyorlardı ama ben gidipte göbeğimi alıp geri gelmekten bıktığım için gitmek istemiyordum.

Neyse ısrarlarına dayanamadım ve annemleri arayıp yola çıktık. Çok sakındım eve geri gelirim yine diye düşünüyordum. Hastanede hemen NST'ye bağladılar sancılarım çok yoğundu doğum başlamıştı ama bende acı yoktu. Bebeğimin kalp atışları 180'nin üzerindeydi yeteri kadar sıvı almadığımı düşünüp 15 dk içinde 2 şişe serum verildi ama bebeğimin kalp atışlarında düzelme yoktu.

İşte o ana hayatımın en zor anıydı. 10 dk içinde ameliyata hazırlandım. Birisi sezaryanda oluşacak riskleri okuyor imzalatıyor, birisi sonda takıyor, birisi beni soyuyor diğeri bebeğin kalp atışlarını kontrol ediyor. O anda başımda hiç yoksa 7 kişi var. Eşimde olanı biteni şaşkın bir şekilde köşeden izliyor ancak ve ben o anda onun gözünün içine bakmaktan başka birşey yapamıyorum.  

Sonra ayrı bir yatağa alındım ve ameliyathaneye girdim herşey o kadar hızlı oluyordu ki eşimin sadece eline dokunabildim o an. Anestezi doktoru elimin üzerinden delmeye çalışırken bende bir taraftan laf anlatıyorum orada damar düz değil buradan delin diye sonunda dediğimi yaptılar. En son saate baktığımda gece saat 01.35'ti.

Daha sonrası yok bende. 09.08.07 de 01.39'da oğlum dünyaya gelmiş 2800 gr ve 50 cm olarak. Kalp atışlarını düzene koymak için 5 saat süreyle kuvezde kalmış. Çok şükür sağlığı yerinde önemli olanda bu. Fakat ben kendime çok zor geldim oğlumu sabah saat 8 civarı kucağıma aldım ama ne yazık ki o anı hatırlamıyorum.

Sezaryanla doğumda en çok sevdiğim yan wc ye kalkma derdim olmadı hatta kendi isteğimle iki gün sonda takılı kaldı. Hastaneden 5 gün sonra çıktık. Evimize geldik nihayet derken kanamamın kesilmesi nedeniyle iki gün daha hastaneye yatmak zorunda kaldık çok şükür şu anda herşey yolunda gidiyor. Allahım zorda olsa bu mutluluğu esirgemedi bizden. Rabbim herkese nasip etsin.

Biliyorum çok uzattım ama hiçbirşey normal gitmediği için en kısa şekilde anlatmak istedim. Sabrınız için çok teşekkür ederim. Ayrıca hamileliğim süresince desteklerini esirgemeyen tüm arkadaşlarıma sonsuz teşekkürler.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>