Oğlumun normal doğumu Eylül'ün 1'i idi. Planım Ağustosa kadar çalışmaktı. Haziran'ın 20'sinde 10 saatilik çalışmamı doldurmaya 2 saat kalmıştı ki çok kötü ağrım başladı, iki büklüm çalışıyordum ve o günü zor geçirdim. Eve geldiğimde halen ağrılarım vardı ama ilk hamileliğim olduğu için normal ağrılardır dedim ama korkum da vardı içimde. O gün sabaha kadar uyuyamadım. Çok ağrılarım vardı. Ama bunun doğum sancıları olduğunu düşünemezdim çünkü daha çok erkendi.

Haziran 21'i Pazar günüydü ve ağrılarım çoğaldı ama o gün yine çalışmam vardı ve işe gitmek zorunda kaldım. O gün Babalar Günüydü. Artık dayanamıyordum ve müdürümü aradım ve çok sancılarım olduğunu ve bugün çalışamayacağımı söyledim, fakat müdürüm bu ağrılarımın normal olduğunu ve merak etmemem gerektiğini söyledi. Ne yazık ki artık dayanamıyordum ve kanamam geldi. Kan görünce hemen müdürü arayıp acile gidicem kanamam var dedim çok şaşırdı ve hemen yerime çalışması için birini gönderdi.

Üstüne üstlük yaklaşık bir 20 dakikada eşimin gelmesini bekledim ve acile gittik. Acilde NST cihazına soktular ve oğlumun kalp atışları duyulmuyordu ama merak etme çok kıpırdadığı için bulamıyoruz dediler. İlk başta açılma yok dediler ama benim sancılarım git gide çoğalıyor ve sıklaşıyordu. Sonra bir daha baktılar ve açılma olduğunu gördüler. 3 dakika içinde doktorum geldi ve kontrol ettiğinde bebek inmiş dedi ve hemen doğuma alacaz dedi şaşırdım ve korktum çünkü 29 haftalık hamileydim.

Daha erken, daha erken çok küçük, daha ne doğumu diye bağırıyordum. Merak etme iyi olacak dediler ve beni acele ile doğuma hazırlayıp koştura koştura doğum odasına götürdüler. Çok korkuyordum ve korkudan ne acı hissediyordum ne birşey. Annem yanımda beni tesselli etmeye çalışıyordu ama çok zordu çünkü çok korkunç bir durum.

Ya yavruma birşey olsa ne yapardım. oğlumdan başka birşey düşünemiyordum ve 10 yada 15 dakika içinde oğlumun ağlayışını duydum ve doktor kordonunu keser kesmez koşarak çıktı odadan. Meğerse doktorlar hemşireler öbür odada doğumu izliyor ve bebeğimi bekliyorlarmış. Ben etrafıma bakmadığım için görmemiştim.

Eşim de orda bekliyormuş. Hemen NİCU'ya yani yeni doğan ünitesine koştura koştura götürmüşler ve eşimin dediğine göre bir sürü doktor hemşire basında her biri ayrı bir işlem yapıyormuş çocuğuma. Beni 15 dakika sonra falan götürdüler bebeğimi görmeye ve gördüğümde çok şaşırdım. Bebeğim 1 kilo 300 gram doğmuş ve ellerinde, kollarında, göbeğinde ayaklarında kısacası her yerinde bir sürü kablo vardı. Olan iğneler, serumlar çabası. Çocuğumun yüzünü bile göremedim. Makina sesleri bir yandan, bir yandan da oğlumun karnının çok hızlı ve güçlü bir şekilde titrediğini gördüm ve çok korktum. Meğerse ciğererinin açılması için şok uygulanıyormuş.

Çocuğum çok çekti yavrum. 2.5 ay hastanede kaldı. bunun 1.5 ayı kuvezde, kalan 1 ayı da normal odada kaldı. 2 ay kadar oksijen vardı yavrumda (oğlum çok güçlüymüş ki evine bile oksijen ile gelmedi). Her gün ziyarete gittim. Sabah akşam gece gündüz demedim. Her gün gördüm oğlumu. Allaha şükür şimdi evimize geldi.

Evimize geleli tam 25 gün oluyor. Allahıma şükürler olsun. Sesimizi duydu ve dualarımızı kabul etti. Oğlumun sağlık durumu daha iyi ve inşallah daha iyi olacak. şu anda 4 kilo benim minik oğlum (annemin sayesinde. Sağolsun çok yardım ediyor bana).

Annem olmasaydı yanımda ne yapardım bilemiyorum. Bu tramvayı atlatamazdım herhalde. Bu da benim hikayem...

Hikayemi paylaşmama izin verdiğiniz ve zaman ayırıp okuduğunuz için çok teşekkür ederim.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>