Son kontrolümde dr. suyumda azalma olduğunu Pazartesi günü gelmemi söyledi. Aç gel belki müdahalede bulunabiliriz dedi. Tamam deyip ayrıldım. Sonra aklıma geldi 29 ekim bayramdı ve tatil olabilirdi. Görevliye sordum hayır çalışıcaz dedi.

Ertesi gün telefon geldi; 29 Ekimde tatiliz Salı günü gelin. Allahtan ağrım sızım yoktu sancım başlasa ne yapacaktım? Acil birşey olursa çağırıyorlarmış ama olsun stres işte...

Bu arada annem ve kayınvalidem sürekli sorup duruyorlar sancı başladı mı, ağrın var mı vs. yok, yok, yok tık yok anacım, birseycik yok.

Evet Salı günü geldi. Sabah kalktım her zaman ki gibi eşimin kahvaltısını hazırladım. Beraber kahvaltı yaptık, konuştuk falan, o gitti ben geri yattım :) Annemler çatlıyor nasıl bu kadar rahatsın, uyuyabiliyosun diye. Ne yapayım uykum geldi işte. Bir güzel mışıl mışıl uyudum. Randevum 11'de idi. Kalktım, hazırlandım çıkacaz derken annem birden yatak hazırlamaya başladı. Özene bezene hazırladı yatağı. Hastane evimize çok yakın olduğu için sallana sallana gittim.

Evden çıkmadan önce doğum çantamı kapının önüne koyduk, birşey olursa eşim hemen alıp gelsin diye. Eveeeet hastanedeyiz ortalıkta doktor yok... Ameliyatı çıkmış uzamış, yemek saatine denk gelmiş. Hemşireye geldiklerinde ayrıntılı ultrason çektirsin son duruma göre davranalım demiş. Beni hemen acil ayrıntılı ultrasona aldılar. Burada da bebeğin suyunun oldukça eksildiğini söylediler. Hâlâ dr. bekliyoruz... Geldi sonuçlara baktı; ne yapalım dedi.  Bilmem ne yapalım dedim. Bebeği alalım o zaman dedi. Beklemenin bir anlamı yok. Ben aylardır kendimi normal doğuma hazırlarken sezaryen doğum ile karşılaşınca tabi şok vaziyetteyim...

Hayırlısı artık dedik. Beni üst kattaki servise çıkardılar hazırlamak için. Annem eşimi arayıp hemen gel doğuma alıyorlar demiş. O kadar çabuk geldi ki canım benim ben daha hazırlanmamıştım. Bana üzerimdekilerin hepsini çıkartıp bir gömlek giydirdiler. Sedyeye aldılar. Odadan dışarı bir çıktık ki akrabalarım gelmiş komşular yaaaa çok duygulandım...

Beni götüren görevliye rica ettim eşime doğuma girsin diye ama almadılar. Oysa çok istemiştim. Daha önce aldıklarını kan tutmuş artık almıyorlarmış. Bizde rica ettik kamerayı verdik. çekim yapmışlar, öyle idare ettik.
 
Ben ameliyathanedeyim... Masaya yatırdılar, bir koluma serum diğerine tansiyon aleti takılı. Spinal anestezi yaptılar, belden uyuşturma. Önce elektrik çarpması gibi birşey oldu ayağımda. Dr. kötü irkildim, Dr. olacak bunlar iyi birşey dedi ama verdiğim tepkiye yanımdaki hemşire bile korktu.

Önüme kat kat yeşil örtüler koydular. Hemşire seni 5 dk uyutucaz dedi. Tansiyon düşmemesi için az miktarda narkoz veriyorlarmış. Yavaş yavaş etrafım dönmeye başladı uyumuşum...
 
Bir sesle uyandım ki aman Allahım yıkıyor ortalığı. Evet benim canım oğlum, herşeyim, meleğimin sesiydi bu. Sarıp sarmalamışlar yanıma getirdiler kokladım, öptüm balımı. Hemen onu odaya çıkarmışlar. Ben daha tam ayılmamıştım. İşlemler bitti benide çıkardılar. Eşim beni kapıda bekliyordu. Odaya çıktık. Kütük gibiydim belimden aşağısını hissetmiyordum ve hiç geçmeyecek sandım. Ayaklarımın üzerinde tır duruyordu sanki. Bebişimi istedim yanıma, öptüm kokladım. Emzirdim. Öyle bir saldırıyordu ki kuzum ama süt yok tabi.
 
Hastanede 1 gece yattıktan sonra eve geldik. Zorla yürüdüm arabaya binip inmek işkence gibiydi ve yatınca hiç ayağa kalkamayacağım sandım. ama çok şükür Allahıma bana güç verdi 2. günün gecesinde desteksiz kalktım. Azda olsa öyle yürüdüm. Bebişim süt gelmediği için çok ağladı. Bütün sözleri kulak ardı edip asla mama vermedim. Sütümde geldi zaten.
 
Işte böyle kızlar. Allahım isteyen herkese yaşatsın bu duyguları. Hamişlere ve hamiş adayı arkadaşlarım hepinize dualar ettim bunları yaşarken. İsmini bildiklerime isimleriyle, bilmediklerime kalben ruhen hep dua ettim ve biliyordum ki sizinde duaları benimleydi. Hepinizi seviyorum.

ALLAH HEPİMİZ HAKKINDA HAYIRLISINI VERSİN CANLARIM, ÇİÇEKLERİM.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>