Ben 36.haftayı doldurana kadar çalışmaya devam ettim. 37. Haftayı evde geçirdim ki son günü kızım geldi. Henüz daha günümüz vardı, ne yalan söyleyim bende bu kadar erken beklemiyordum.

11 Aralık pazar günü gezdim sonra misafirliğe gittim. Biraz da fazla yedim. Gece eve geldikten sonra 12-1 gibi bir sancı hissettim. Gaz sancısı sandım (çok yedim diye) saat gece 2 oldu geçmiyor 3 oldu geçmiyor hatta artıyor. Saat 4 gibi pembemsi bir akıntı gördüm ve telaşlanmamaya çalıştım. Çünkü nişan (bknz: gebelikveannelik.com/nisan-gelmesi ) geldikten birkaç gün sonrada olabilirdi doğum. Ama öyle değilmiş, meğer kızım geliyormuş.

Eşim uyuyordu ertesi gün işe gidecek diye onu rahatsız etmemeye çalışıyorum bende. Başından beri hiç sezeryan düşünmemiştim bile doktorumda hep bu yönde düşünüyordu benim gibi. Saat 5 den sonra artan sancılarımı telefonda kayıt etmeye başladım. Kaç dakikada bir geliyor ve ne kadar sürüyor diye.

Bu saatten sonra eşim İlker de artık uyandı. Saat 6 da artık 10 dk da bir gelen kasılmalarım vardı. Yavaş yavaş suyum geliyordu sızıntı şeklinde. Bütün gece uyuyamadım ve doğumun başladığını düşünemedim. Saat 8 de doktorumu aradım. Hemen hastaneye gel dedi. Ben hemen duşa girdim sıcak su iyi geldi. Saçımı kuruttum ve doğum çantamla çıktık evden (çantamı bir gün önce hazırlayıp İlker arabaya koysun diye kapının önüne koymuştum çantayı alıp hastaneye gittik).

Pazartesi sabah trafiğinde eşim sağ şeritten gitti ve 9 da hastanedeydik. Açılmam 2 cm. Doğumhaneye alındım ve suni sancı (bknz: gebelikveannelik.com/suni-sanci )  takıldı. Korkuyla endişe karışımı duygular yaşadım. İlk birkaç saat kasılmaları nefesle kontrol edebildim belime ağrı hiç olmadı ama 14:00 da tüm enerjim bitmişti. Ağlar halde epidural yapıldı.

Epidurali çok az veriyorlar ki ıkınma hissi kaybolmasın diye. Kasılmaları biraz daha az hissetmeye başladım ama etkisi 15:00 da neredeyse geçiyordu derken 15:30 da şiddetli kasılmaları hissetmeye başladım. Zor dayandığım o süreçte 15:45 de tekrar muayene edildim ve kızımın başı görünüyordu. Bunu duymak beni nasıl mutlu etti anlatamam. Hatta hayatımda duyduğum en mutluluk veren seydi diyebilirim. Hızlıca doğumhaneye götürüldüm. Doktorum bütün gün benimle ilgilendi her an yanımdaydı bu yüzden kendimi çok iyi hissediyordum. 2 kez ıkındım başaramayınca bir kişinin bastırmasıyla nefesimin kesildiği o an kızım doğdu. Şükürler olsun. Onu kucağıma verdiler.

Öyle masumca bana bakıyordu başladım mutluluktan ağlamaya. Ne sancı kaldı ne ağrı... 4 dikişim varmış ama doğum ve epizyotemi en kolay kısmıymış gerçekten. Son olarak eşim sancı odasına özel hastane olmasına rağmen alınmadığı için (diğer kadınların çığlıklarını başka erkekler duymasın diyeymiş ki çok saçma bir sebep) kendimi çok yalnız ve boşlukta hissettim. Eğer böyle bir durum varsa hastanenizi değiştirin bence. Doktorumu çok sevdiğim için gözüm görmemişti ama o anlarda onun desteğine ve gücüne çok ihtiyacım vardı.

Sonuç olarak Kızım İlgi 12 aralık 16:02 de dünyaya geldi çok şükür. Sevgiler.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>