Evlenir evlenmez hamile kaldım, bir bebeğe hazır değildik henüz. Test yaptığımda tek çizgi çıkacağından emindim ama çift çizgi beni şoka uğramıştı :) Herşey böyle güzel gidecek sanıyordum ama geçmek bilmeyen mide bulantılarının ve mide yanmalarından haberim yoktu. Hamilelik boyunca çektim bunu. Ne zaman normal insanlar gibi olacağım  diye düşünür dururdum. Taki onun tekmelerini hissedene kadar. İçimde olan minicik bir canlı vardı. Hemde en çok istediğimiz hep hayalini kurduğumuz kızımız.

Hep kız olacak dedik, hep öyle hissettim Rabbim ne büyüksün kucağımızı boş bırakmadın. Neyse zaman hızlı geçmiyordu ama yavaş yavaş büyüyordu sadece miniğim kilo alıyordu. Görenler hamile olduğuma bile inanmazdı ufacık bi göbek, şirin ayva göbeği gibi . Hep böyle gidecek sanıyordum ama 7. Aydan sonra anne artık beni herkes görebilir demişti kendini belli ediyordu.

Kontrollere gidip gelirken bebeğimin aşağıda olduğu söylendi (bkn: gebelikveannelik.com/bebegin-esinin-asagida-olmasi) ve erken doğum riskim vardı bu nedenle hap kullandım ama keşke kullanmaz olaydım bu seferde bebeğim ben gelmek istemiyorum demeye başladı.

38. Hafta 39. Hafta (bkn: gebelikveannelik.com/hafta-hafta-gebelik) derken ne sancı ne ağrı hiç bişey yoktu bende sanki adet olacakmışım gibi ince sızılar hissediyordum. Kontrole gittik ve doktor muayene edeceğini söyledi muayene sonucunda hiç açılmam olmadığını bebeğin kanala bile girmediğini söyledi. Zaten nst de hiç sancım çıkmıyordu. Allah da biliyor ya hep korkardım normal doğumdan tüm hamileliğim doğum korkusuyla geçti.

Doktorum ister sancı bağlayalım istersen sezaryene alalım ama yine de açılman olmayabilir dedi. Ben daha günüm dolmadı beklemek istiyorum dedim 2 gün sonra tekrar gel o zaman bebeğin suyu sınırda dedi. O günkü stresimi anlatamam ne yapacağımı şaşırmıştım bebeğimin tehlikeye atmak istemiyordum, hangisi daha sağlıklı olurdu düşünemiyordum derken kontrol günü geldi ben güzelce kahvaltımı yaptım giyindim seslendim makyajımı da bi güzel yaptım ve eşimle gittik hastaneye. Tekrar nst ye bağladı ve hiç sancım yoktu açılmam da yoktu artık bi karar vermem gerekiyordu ya suni sancı çekip olmazsa sezaryen olacaktım yada direk sezaryen olacaktım. Ama bebeğimi daha fazla beklemek istemedim zaten korkum çabası. Hemen apar topar beni ameliyata hazırladılar.

Ne doğum çantası aldım yanıma ne de başka bişey. Eşim de bir telaş anlatamam sanki o girecek doğuma o eve çantamı almaya gitmişti annem yanımda korkulu gözlerle bana bakıyordu cünkü kıyamıyordu benim biricik kızım ne zaman büyüdü de bebeği olacak der gibi. Daha 19 yaşındaydım bebeğimin kucağıma aldığımda haksız da sayılmaz doğrusu, neyse 1 saat içinde ameliyata alındım ve ne olduğunu hiç anlamadım bile ne ağrı, ne sancı sadece heyecanlıyım ona kavuşmak için dakika sanıyordum.

Epidural sezaryen (bkn: gebelikveannelik.com/epidural-anestezi) oldum güzel anneler ve sonunda dünyalar güzeli prensesime kavuşmuştum.

Gözlerimden boncuk boncuk yaşlar süzülürken bi yandan onu koklamaya çalışıyordum. Şimdi annemi oldum ben ne garip hismiş bu Allahım ne güzelmiş ne tarifsizmiş. Rabbim tüm evlat hasreti çekenleri tattırsın bu duyguyu. Dünyadaki cennetmiş evlat onu verene şükürler olsun hepiniz sağlıklı kalın :)

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>