Gelen sancıları sürekli yalancı sancı sandım, çünkü öğlen saat 4'te başlayan sancım akşam 10'a kadar sürdü. En son beni kandırdılar gidip bakalım çocuk iyi mi diye ben de tamam dedim.

Hastaneye gidince 4 santim açılman var dediler. Ben gideyim eve dedim, doktor doğumun başlamış ne evi iki saate doğum olur dedi ve beni doğumhane bölümüne aldılar.

Suyum gelmediği için suyumu patlattılar. Ultrasyondan bebeğin hareketlerini takip ettiler tabi ben bu arada heyecandan ölüyorum. Sonra sancı odasına götürdüler beni ve NST'ye bağladılar serum falan derken sancılarım sıklaştı.

Ben suni sancı verdiklerini sanıyordum meğerse kendi sancımla doğuma hazırlamışlar :) Benim aklım, kalbim evdeki 3 yaşındaki kızımda bensiz ne yapar ya bana bişey olursa kızlarıma kim bakar diye düşünüyorum, bir yandan da ıkınıp duruyorum doğum çabuk gerçekleşsin diye.

Doktor geldi başıma, beni lafa tuttu ve sonra bir ses doğumun başlamış bayan... Doğumhaneye götürüyorlar beni bendeki heyecan ve korku iki katına çıktı nihayet saat 00:45 de bi bebek ağlamasıyla kendime geldim.

Livanurum doğdu çok şükür bi baktım ebe kızımı bana gösteriyor. Bir kızın oldu diye yüzünü gördüğüm an bütün ağrım sızım bitti. Hele birde kucağıma alıp ilk emzirdiğimde bütün yaşadıklarımı unuttum ve ağlayarak rabbim şükürler olsun sana bana meleğimi görme şansını verdiğin için dedim ve koklayarak öptüm yavrumu.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>