Her kadın gibi bende de  endişe ve heyecan vardı. Herşey 6 aya kadar çok güzel ve yolunda gidiyordu, bir anda sekizinci ay içine girerken vücudumun heryerinde tarifi olmayan bir kaşıntı başlamıştı. 

Doktora gitmeme rağmen  hamilelikte olan şey deyip beni geçiştirdi, sadece krem yazdı, ancak kaşıntı bir türlü geçmek bilmiyordu. Bende başka doktora gitmeye karar verdim.

Annemlere geldim  sabah hastaneye gittim. Sıra bana gelmişti doktora şikayetimi anlattım; ilk önce ultrason kontrol edip herşeyin yolunda olduğu söyledi çok rahatlamıştım. Şikayetim için farklı kan vermemi söyledi. Kanımı verdim, öğleden sonra sonuç göstereceğim için kız kardeşimle buluştuk. Yemek yerken hiç rahat değildim prensesim içimde çok hareketliydi her zamankinden farklıydı.

Kardeşim işine gitti, her zamanki gibi hastanenin yolunu tuttum hastaneye gittiğimde sonucumu  doktor söyledi. Gebelik Kolestazı olduğunu yani karaciğerimdeki kanın yükselmesi sonucu olan bir durummuş. Hemen yatışımı söyledi. Ben bir anda ağlamaya başladım. Nedense o gün  annemle eşim ısrarla bizde gelelim demişlerdi ben gerek yok demiştim. Bir taraftan ağlıyorum telefon elimde eşime ve anneme haber verdim yatış işlemin olmuştu, kendimi bir anda yukarıda buldum.

İlk önce kıyafetletimi çıkardım, doğum önlüğünü giydim NST'ye bağlandım orda sancı gözüktü bende yoktu. Ebe muayene etti 4 santim açılmam olduğunu söyledi. Doktor geldi doğumun olacağını bildirdi ve  suni sancı verilerek normal doğum yaptırıldı.

Kızım beklediğimiz günden 1 ay 1 hafta önce 2.250 gram dünyaya erken merhaba dedi. 

Kızımı ilk kucağıma aldım doğumhanede  fakat bebeğim de  solunum sıkıntısı nedeniyle küveze aldılar benide  odama çıkarttılar. Ertesi gün oldu herkes yanımdaydı bir tek o yoktu... Öğlen saatinde kızımı göreceğimi soylediler. Eşimle beraber  yanına gittim ilk gördüğümde şok oldum bebeğimi bir sürü cihazlar takmışlar, doktora durumunu sordum bize demesin mi öyle çocuklar sorunlu çocuk diye dünyamımız başımıza yıkıldı.

Ben ağlamaya başladım eşim beni odama bıraktıktan sonra oda dışarda annemlerin yanına ağlıyarak gidince hepsi çok kötü olmuş. Babamın yeğeni bakanlıkta müdür durumu ona anlatmış, Allah ondan razı olsun bize doğru bilgi verdi.

Erken doğum olduğu için sadece bebeğin solunum sıkıntısı olduğunu korkulacak birşeyin olmadığını doktor arkadaşının ilgilenecegini söyledi. 

Derin bir Ohh çektim, bir tarafımda çok burukluk ben taburcu oldum canımın diğer yarısı hastanede bırakmak zorunda kaldım. Her gün ziyaretine gittik eşimle, kızımıza ilk dokunduğumda eliyle tek parmağını sımsıkı tuttu kızımın kulağına yavaşça meleğim babanla burdayız hadi aç gözünü dedim... O an kiprikleri kıpırdadı, gözlerini açtı bize baktı kızımı orda bırakmak zor geliyordu,  geceleri eşime sarılıp agliyordum gözümü kapatıyorum açıyorum onun hayali. Eşime diyordum ne zaman gelecek ne zaman yanımızda olacak diye oda bana Allahın izniyle hersey çok güzel olacak biraz sabret diyordu...

12 gün  boyunca  hastaneye kızıma sütümü sağıp götürdüm. Bu arada Kurban Bayramı yaklaşmıştı herkeste tatlı bir telaş bende burukluk vardı. İlk bayramımızda kızımı görmeye gittik normal odaya almışlar. 

Kızımı kucağıma aldım, kokladım, öptüm mutlu oldum. O gün içim içime sığmıyordu. 2 gün sonra sabah telefon geldi, hastaneden taburcu olacak ona göre hazırlıklı gelin dedi; telefonu kapatıp hemen annem, babam, eşim hastanenin yolunu tuttuk... Kızımı almaya gidiyordum, bizden mutlusu yoktu... 2 bayram birden yaşadık...

Kızımla aramdaki bağ çok farklı... Rabbime şükürler olsun Miray'ımla 10 aylık olduk, 2 ay sonra 1 yaşına girecez. Allah isteyen herkese bu guzel duyguyu nasip etsin inşallah... 

Şükür Seni Bana Verene....

Son güncelleme: 18/03/2024

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>