Dogumuma daha 2 hafta varken başladı değişik sancılarım hastaneye gittik hemen ve doğum yapacağımı bilmeden. Doktor bakar bakmaz doğum hem de sezaryen doğum dedi. Korktum hem de çok korktum.

Benim istediğim doğum sekli normal doğumdu. Hemen kurtulacaktım, doktor normal dogum yapamam çocuğun kafası yukarıda, o riski göze alamam dedi.

2 saat direndim hem de o deli eden sancılarla normal olsun diye direndim. Ama olmadı bebegimin kalbi gittikce yavaslamaya başladı onun için kabul ettim giydirdiler ameliyat kıyafetlerini ve yatırdılar sedyeye...  

Ağır ağır götürürlerken beni ebe hanım ailenden görmek istediğin biri var mı diye sordu. Ağladım çünkü annemlerden kimse yoktu, eşim ve ailesi vardı baktılar kötüyüm eşim geldi gözyaşlarımı sildi ve dayan ben burdayım birazdan da oğlumuz olacak dedi.

Ameliyata aldılar beni, acıdı mı diye sorarsaniz evet acıdı canim içim boşaldı ve karnım tok olduğu için kusma ihtimalim vardı defalarca kez nefesim kesildi kusmamak icin kendimi tuttuğum için. Sonunda uyumayayım diye hemşireyle sohbet ederken yanağımda birşeyler hissettim ve bebeğim, ömrüm yanağımı emiyor...

O an acı diye birşey kalmadı. Herşeyi unuttum bir anda ve o bakışları görünce dünyalar benim oldu.

Rabbim kimseyi mahrum etmesin dünyanın en güzel duygusu Annelik, hamileleri de rabbim bir sancıda kurtarsın inşallah :)

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>