11'i akşamı kendimde bir gariplik hissetmeye başladım. Gündüzü hiç oturamıyordum zaten, sanki oturduğum yer batıyordu bana. Gece hiç uyumadım belimden dolayı bir sancı bir sancı... Yastikla destekliyorum olmuyor, heyecandandır herhalde, psikolojiktir deyip dururken sabaha karşı 4.30'da benden kan gelmeye başladı (bu arada sezaryen randevumuz saat 9.00 daydı) hemen annemi uyandırdım, bir panik oldum anlatamam dr umu aradım "siz hemen hastaneye geçin orda zaten hazır nst ye bağlasınlar ben hemşireyle telefonlaşırım gerekirse ameliyatı öne alırız" dedi.

Eşimi, kızımı kaldırdık vaktinden önce yola döküldük :) daha binadan çıkmamla rüzgarı yedim, iyi geldi, sancım azaldı. Hastaneye gittik nst de tekrar sancı görüldü ama evdekiyle kıyaslanamazdı. Sonra doktorumla görüştüler 9'a kadar bekleyebileceğimizi söylediler. Bu arada beni doğum için hazırlamaya başladılar.

Odaya biri giriyor, biri çıkıyor. Damar yolu açıldı, ameliyat önlüğü giydirildi, testler, tahliller... derken doktorum geldi, az sonra seni alacaklar ben iniyorum ameliyathaneye dedi ve gitti.

Başıma bonemi taktılar ve sedyeye yatırdılar beni. Ameliyathaneye gidiş çok zordu benim için çünkü kızımın yani Ece'min arkamdan bakışı öldürdü beni. Öyle endişeliydi ki anlatamam. Eşime tamam siz gelmeyin dedim ama dinletemedim yandaki asansörle onlarda indiler ve ameliyathaneden girerken onlara el salladım orada kaldılar.

Ameliyat masasına alınmamla dua etmeye başladım, hepinize ettim yemin ederim doğuracaklara yardım et Allahım, isteyenlerin hasretini dindir Allahım... derken anestezi uzmanımın "hadi bakalım iyi uykular" dediğini duydum, gerisi karanlık.

Bana seslenen bir sesle gözlerimi açtım hala aşağıdaydık. Benden cevap  gelince asansöre bindirdiler. Bu arada kızım nasıl dedim çok iyi 3.200 kg doğdu dediler tabi yukarı çıkana kadar ben bunu 50 kere daha sordum :) narkozun etkisiyle sürekli sordum mu acaba deyip tekrar ediyordum soruyu :)

Yukarıda ablalarım, eniştelerim, annem ve tabiiki eşim ve kızım ellerinde kameralarla karşıladılar beni... Odama alındım geceliğimi giydirdiler, ailem odaya geldi o sırada çok ağrım vardı, ama onları yeniden görebilmek benim için o kadar güzeldi ki hep güldüm. Derken Naz'ı getirdiler. Bu duygu anlatılamaz. Minicik, çok güzel bir bebek. Yanıma yatırdılar, hemşireler emzirmeme yardım ettiler.

İşte böyle geldi NAZIM. İlk gün çok zordu. ilk saatler ağrım çoktu, ilk ayağa kalkışım çok zordu. Sonra yavaş yavaş azalıyor ağrılar şimdi tek sıkıntım yataktan kalkabilmek, kalkarken dikişler geriliyor ne pozisyonda kalkacağımı şaşırıyorum. Hastanedeki yatak düğmeye basınca oturur pozisyona geliyordu evde çok zorlanıyorum. Bir de göğüslerim daha ilk geceden kanamaya başladı. Her emzirmenin ardından krem sürmeme rağmen hala hassaslar. Ama inanın sabaha kadar uyutmasa da zevkle emziriyorum onu seyrediyorum çok küçük, çok masum.

Allahım sağlıklı uzun ömürler versin güzel yazılar yazsın inşallah ...

Çok konuştum ama her saniyeyi paylaşmak istedim sizinle RABBİM İSTEYEN HERKESE VERSİN, DOĞUMA GİDECEKLERE DE KOLAY DOĞUMLAR NASİP ETSİN İNŞALLAH...

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>