03.09 Çarşamba günü sarhoş gibiydim, hele gece o kadar uzundu ki anlatamam, sabaha kadar uyku tutmadı. Sabah oldu banyomu yaptım, hazırlandım ve aşkımı uyandırdım hadi kızımıza gidelim diye :)

Saat 7.45'de hastaneye vardık, hemen yatış işlemlerini yaptık, odamıza çıktık, annemler, kayınvaldemler ablam, kardeşim herkes gelmişti. Doktorum saat 8.30'da alırız demişti ama biz odaya girer girmez hemşireler geldi, hastane önlüğünü verdiler, hazırlıklara başladılar ben ne olduğumu anlayamadan bir baktım sedyedeyim, bu arada sonda ve lavman yapılmadı bana kızlar :)

Saat 8 bile olmadan beni aldılar ameliyathaneye götürdüler, hep dualar ettim size, isteyen herkese, giderken hep gülümsüyordum. Aşkımı gördüm sedyenin peşinden yetişmeye çalışıyordu. Babamın yüzü sararmış, annemin ise gözleri yaşlıydı ama ben paldır küldür götürüldüğüm için mi nedir salak salak gülümsüyordum. Nazımda bir taraftan içimde kıpırdanıp duruyordu. Bende ki adrenalinden etkilendi sanırım her zamankinden çok hareketliydi :)

Ameliyathanenin yolu bana o kadar uzun geldi ki anlatamam ama vardık. Hemen hazırlıklara başladılar, doktorlar kendilerini tanıttı, başıma neler geleceğini anlattılar, anestezi uzmanı başımda bütün olayı an ve an anlattı bir hemşirede verdiğimiz kamera ile çekim yaptı.

Başımda ki doktor annesi kızın yerinden memnun kaçıyor dedi :) Sonra işte geldi dedi ve yavrumun sesini duydum ve işte o an anne olmuştum. Hemen çocuk doktoru aldı kızımı ilk muayenesi falan derken sarıp sarmalıyıp yanıma getirdiler, kokladım kokladım öptüm. Ağlamıyordu artık meleğim, bana bakıyordu bende ona.

Sonra annesi üşümesin kızımız götürelim dediler ve yukarı götürdüler. Sonrasında bildiğiniz işler işte beni diktiler falan ama ben hala ağlıyordum, engel olamadım bir türlü.

Sonra beni götürürlerken hemşire,"Çok şanslışın dedi" anlayamadım, "Yukardaki herkes bebeğe bir baktı sağlıklı mı dediler sonra herkes seni beklemeye başladı, bebeği görelim diyen olmadı" dedi... Biliyorum şanslıyım dedim...

Odama yerleştim, kızımı giydirip getirdiler, emzirdim daha doğrusu emzirmeye çalıştım :) o acemi ben acemi zor oldu tabi, hemşirelerimiz çok tatlı ve iyilerdi sağolsunlar, öğrettiler.

Bebeğim artık kollarımdaydı işte bitmişti onca bekleyiş, artık anneydim bende. Hala kuzuma baktıkça ağlayasım geliyor inanamıyorum, bu benim mi diyorum, şükrediyorum.

Çok uzun olmuş ama daha yazsam yazarım canlarım ama sıkmayalım sizi :)

Hepinize cok ama çok teşekkür ediyorum, hamileliğimden önce hamileliğim sırasında ve doğuma giderken hep sizide yanımda götürdüm inanın. Dualarınızı hissettim, bende hepinize dualar ettim.

Kızımında hepinize selamları var teyzeleri, Allah isteyen herkese nasip etsin bu duyguyu İnşallah...

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>