Hastaneye gittigimizde önce NST ye girdim ve ebe sancımın olduğunu söyledi fakat hissetmiyordum hem de hiç bir şekilde. Sonra NST sonucumu aldık ve dr uma götürdüm sonuçları görünce sancımın çok yüksek olduğunu ve yatışımı yapacağını söyledi. Aman allahım evet annem k.validem yanımdaydı ama eşim yoktu, ya o gelmeden başlarsa doğum diye çok korktum. Saat öğlen 12:00 önce eşimi ardından babamı ablamı ve abimleri arayıp haber verdim.
 
Herkeste bir telas ki sorma gitsin. Beni görseniz sanki başkasını görmeye gelmişim hastaneye hala idrak edemedim kendi doğumum olduğunu. Neyse sonra dr um geldi ve beni doğumhaneye aldılar pelvis muayenesi için yani alttan çatı darlığına ve açılmaya bakılacak. girdim çatal denen alete yattım ve dr um açılmaya bakıyor ama korkunç bir acı ve ağlayarak çıkıyorum her muayeneden. Babamlar ve eşim geliyor sonunda hastaneye, benim korkum sürekli devam ediyor. Bir anda odam doluyor ailemle. Herkes mutlu dr son pelvis kontrolümde suyumun muayene esnasında geldiğini söylüyor iyice korkuyorum.

 
Artık sancılarımın daha da sıklaşacağını söylüyor ama sancı başlamıyor yani aslında sancı var da ben hissetmiyorum. Ablam ebe hanımla konuşuyor suni sancı verilip verilmediğini soruyor ebe verilmediğini kendi sancımın yüzde yüz olduğunu söylüyor sancımı çekmeye başlıyorum artık yavaş yavaş adet sancılarını çekiyorum sanki. Tabii ablam, eşim ve tüm ailemde benimle beraber koridorda sancı çekiyoruz. Akşam üzeri oluyor açılmalarım sadece 4 cm. Yani beklenen açılmanın şimdiye kadar gerçekleşmiş olması gerekirken bende hala 4 cm. akşam 21:00 civarı oluyor yorulmaya başlıyorum tekrar ebe açılmaya bakıyor 5 cm sadece. İstenen açıklık yok. Artık öyle bir hale geliyorum ki doktor 10 cm açılma oldu dese doğuma alıyorum dese ıkınmaya gücüm yok. Artık dayanamıyorum sancılar 2 dk da bir.
 
Gözlerimden yaşlar geliyor. Her sancı 50 saniyeye yakın bir miktar sürüyordu. Saat gittikçe ilerlemeye başladı gece yarısı 24:30 oldu son açılmaya bakılıyor ve sadece 6,5 cm. Gene odama dönüyorum nst sürekli bağlı arada kontrole geliyor ebe ve en son gelişi ve dudaklarından dökülen sözcükler bir anneyi öldürmeye yetecek güçte. "bebeğin kalp atışlarında ritim bozukluğu var." hemen ebe oksijen tüpü getiriyor ve oksijen tüpüne bağlanıyorum ama sancılardan verebildiğim hiç bir tepki yok. Sancı gidince sanki baygın gibi oluyorum. Az önce gülen tüm yüzler şimdi açık ve tedirgin ne olacağını bekliyor.
 
Neyseki biraz sonra düzeliyor fakat 5 dk sonra gene aynı ritim bozukluğu NST düz çizgi devam ediyor artık. Yani bebeğim gözümün nuru hayatımın anlamı sıkıntıda ve ben sancıdan hiç bir şekilde tepki veremiyorum. Ablamlar artık ebeyle konuşmaya gidiyorlar ve normal doğum diye diretirsem nelerle karşılaşabileceğimiz hakkında bilgi almaya çalışıyorlar. Ebe eğer diretirsem bebeğimin genç yaşta kalp hastası olabileceği cevabını alıyorlar ve herkesin bir kez daha morali bozuluyor.

Kayınvalidem fenalaşıp acile kaldırılıyor annemler ağlıyor ve ben hala kendimde olmadan normal doğum diye diretiyorum ve benim iznim olmadam sezeryana alamıyorlar. En sonunda bana soruyorlar ablamlar sezeryan olman lazım diye ve benim gücüm tükenmiş bir halde onay veriyorum. Yanlız bir şartım var ben bayılana kadar yanımda birilerini istiyorum ama izin yok. Mecbur onuda kabul ediyorum. Hasta bakıcı geliyor ve beni hazırlıyor. Sedyeye yatıyorum koridorlar uzadıkça uzuyor elim eşimin elinde "elimi bırakma" diyorum. ablam annem babam eşim yanımda k.validem acilde ameliyathaneye doğru ilerliyoruz. ve asansöre binip ameliyathaneye varıyoruz.
 
İşte ayrılma vakti. Eşim sarılıyor alnımdan öpüyor diyebildiğim son söz bana bişey olurda ben çıkmaz ve kızım burdan tek başına çıkarsa ona iyi bak oluyor. Kızıma iyi bak ve işte ameliyathanedeyim.

Anestezi uzmanı hazırlıkta kollarıma alet bağlıyor vücuduma da. Sonra narkoz ve ben gidiyorum. Uyandığımda müthiş bir ağrı sadece yalvardığımı hatırlıyorum "annem kurtarın beni ablam oluyorum ben iğne yapsınlar yalvarırım" diye. Eşim bir acile annesinin yanına koşmakta bir bana koşmakta helak olmuş bir halde. ameliyathaneye girdikten 15 dk sonra kızımı çıkarıyorlar odaya ve ben 45 dk sonra odama götürülüyorum. Bebeğimin doğum saati 01:50 kendime geldiğimde saat 07:00 civarı.
 
Bütün gece inlemeyle geçiyor. sabah kızımı görüyorum yarım yamalak baygınken koklamışım ve yavrum deyip gene narkozun etkisiyle bayılmışım. Annelik böyle bişey sanırım. Zor bir doğummuydu derseniz evet  Biraz ama inanın en zoru onu bir an için kaybetme olasılığının olmasıydı.
 
Şimdi 3 haftalık olduk kendimi iyice toparladım sayılır ve benim hayatımın tek anlamı gözümün nuru göz bebeğim yanımda uyuyor. Allah herkese kolay, sağlıklı doğum nasip etsin inşallah.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>