Normal giden kontrollerim beni ne kadar sakinleştirse de içimde hep bir doğum korkusu vardı.

Yine böyle bir doğum kontrolüne gidecektim ve kayinvalidem sağolsun randevuyu Pazartesi gününe almamı söyledi. 

Halbu ki aklımdaki gün önümüzdeki haftanın sonu olan Cuma günüydü. Neyse Pazartesi günü için randevumu aldım ve otobüse binip hastaneye geldim. 

38 haftaık olmuştuk artık ve benim gram açılmam yoktu. Üst çatı kemiğim basıkmış ama suyum yavaş yavaş bitmiş ve ben bunu normal akıntı sanıyordum. 

NST'ye girdiğimde hic sancı yoktu ve bebeğimin kalp atışı ha var, ha yok arasında bir şeydi. 

Çikolata yedim ama hiçbir şey değişmedi ve oradaki hemşire, doktor bunu beğenmez birazdan geri yollar dedi ve ben aşağı indim doktorun odasına. 

Neyse ultrasona girer girmez suyun bitmiş, kordon dolanmış bebeği kaybediyoruz dedi...

Ben bir panikle ağlamaya başladım tabi. Hemen işlemleri yaptırıp önlüğü giydim ve hop ameliyathaneye. 

Orada utandığım kadar başka yerde utanmadım heralde... 

Neyse lokal anestezi karar verdim ve daha sonrasını hatırlamıyorum...

Uyandığımda inliyordum odama indirdiler ve kayınpederim eşyalarımızı getirmişti. 

Beni ameliyathanenin kapısında karşıladı. Odamda oğlum yatiyordu. Biraz kendime gelince ilk işim ona sarılmak oldu :)

Bu arada eşim İstanbul'a akşam gelebildi şuan hayattaki en değerli hazinem oğlum...

Son güncelleme: 26/02/2024

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>