Her gün günleri sayıyordum, 12 haftalık olduğunda birden fenalaştım zannettim ki bebeğimi kaybettim zehirlendim ağlıyordum doktora gittiğimde öğrendim ki apandistim patlamaya yaklaşmıştı. Ameliyat oldum ama çok korkuyordum ona bir şey olcak diye Allaha çok şükür atlattık.

38. Haftama (bknz: gebelikveannelik.com/38-hafta-gebelik ) girmiştim günlerden Pazartesi karnım çok sertti eşim beni hastaneye götürdü çok heyecanlıydım ama çokta korkuyordum çünkü annem babam uzaktaydı kimsem yoktu. Doktor 4 cm açılmam olduğunu söyledi suni sancı verdiler ilk zamanlar yavaş yavaş gelip gidiyordu. Konuşarak kendimi rahatlatmaya çalışıyordum lavabo ihtiyacım oldu wc ye gittiğimde ağladım ellerim titriyordu dedim ki ben daha hazır değilim.

Sancılar iyice arttı artık nefes alamıyordum doktor bebeğin nabzı durmuş dedi ben yıkıldım acil sezeryana aldılar ilk önce belden aşağı uyuşturmak için sırtıma iğne yaptılar ve sonra tümden uyuttular.

Saat 23.30 du beni odaya çıkarıyolardı oda çok kalabalıktı eşimin akrabaları gelmişti ben yarı baygın o kadar kişi içinde kızımın sesini duydum istedim verdiler ben kucağıma aldım özür dilerim kızım beni affet dedim onu öyle bi şıkmışım ki ağladı ben tekrar uyumuşum kendime geldiğimde saat sabahın 6sıydı çok mutluydum kızımı izliyordum çok küçük çok savunmasızdı.

Bana ihtiyacı vardı benimde ona biz çok iyi yol arkadaşı olmuştuk birbirimize. Evime gitmek için sabırsızlanırken kızım sarılık oldu ben çok üzüldüm ağladım onu yoğun bakıma verirken belirli saatlerde süt vermrk için yanına gidiyordum son gittiğimde parmağımı sımsıkı tuttu o zaman anladım ANNE olmak içinde büyüttüğün canlının yüzünü görmeden ona sırılsıklam aşık olmakmış.

Herkese kolay doğumlar diliyorum, bebeklerinizi sağlıcakla kucağınıza almanız dileğiyle...

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>