Üniversite 3. Sınıftaydım. Canım kadar sevdiğim insanla evlendim. Üniversitenin 4. Yılı başladı. Bende hemşirelik okuyorum. Son sene her gün fakülte hastanesine staja gidiyorum. Dahiliye yoğun bakımdaki stajım devam ederken hamile olup olmadığımı anlamak adına  kan verme ihtiyacı hissettim. Sonuç 11'de açıklanır dediler. Bi yandan hastalarla ilgileniyorum bir yandan da sistemi sürekli kontrol edip sonucun açıklanıp açıklanmadığını kontrol ediyorum. Öğle arası oldu yemeğe çıkmamız gerekiyor. Fakat ben bir türlü yemeğe gitmek istemiyorum. Orada çalışan doktor ve hemşireler beni zorla yemeğe gönderdiler. Yemekten koşa koşa geldim. Tam sisteme girecektim ki hemşire ben gireceğim dedi. O sırada benim gözlerimi kapattılar. Veee sonuç hamileyim, yüzüm kıpkırmızı olmuştu. Heyecandan ölecektim. Herkes eşini ara şöyle dedi fakat ben akşam söylemek istedim. Çünkü yüzünün şeklini çok merak ediyordum. Akşam oldu, eve gittim. Eşime bu mutlu haberi verdim. Evde sevinç çığlıkları koptu. Bizim için önemli olan aile büyüklerimizi arayıp haber verdik.

Sonraki günlerde geçen her günün beni bebeğime bir adım daha yaklaştığının farkındaydım. Fakültede devam eden stajlarımı bir bir bitiriyor, bir stajdan diğerine koşuyordum. Oğlumla birlikte ameliyatlara, doğumlara giriyor, çıkıyor insanlara birlikte yardımcı oluyor onları oğlumla birlikte tedavi ediyorduk.

Doğum yaklaştıkça bende görevimi yapmakta çok zorlanır oldum. Eşim bu zorlu süreçte bana çok yardımcı oldu. Nihayet mezuniyet tarihi açıklandı. Oğlumla birlikte tüm sınavları, tüm stajları başarıyla tamamlamıştık.

Mezuniyet töreninde en öndeydim. Sanki herkesin gözü bendeydi. Karnım kocaman olmuştu. 8.ayımızın bitiminde mezun olmuştuk. Törene canım  eşim, eşimin ailesi ve benim ailem gelmişti. Mezuniyet töreninin çıkışında tanıdığım tanımadığım birçok insan beni bu yola bıkmadan usanmadan katlanarak başarılı bir şekilde mezun olduğum için tebrik ettiler. Herkes doğum tarihini soruyordu.

Mezun olduktan sonra evdeydim. Artık oğlumun gelmesini sabırsızlıkla bekliyorduk. Bu arada da oğlumuz için birçok hazırlığı tamamlamış sayılırdık. Zaman zaman sancılarım oluyordu. Doktorumla sık sık iletişime geçerek doğumun başlayıp başlamadığını anlamaya çalışıyorduk.

Doğumdan bir hafta önce kontrole gittim. Doktorum beni 10.07.2015 tarihinde yani bir hafta sonra doğuma alacağını söyledi. O bir hafta geçmek bilmedi. En sonunda beklenen gün geldi. Annem benim yanımda kalıyordu. Eşim, annem, eşimin annesi, ablam ve ben hastaneye gittik. Sezaryen için tüm hazırlıklar tamamlandı. Herkesle teker teker vedalaştım. Sanırım tüm hamilelerde oluyor bu durum. Sanki onları bir daha hiç göremeyecekmişim gibi bir his vardı içimde. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. Tam ameliyathane önüne geldik ki ameliyatımın ertelenmesi gerektiğini söylediler. Anestezi ekibi acil ameliyat geldiği için ona gitmiş. Beni tekrar odama çıkardılar. Herkes heyecanlı şekilde beni ve bebeğimi bekliyordu. Benim tek geldiğimi görünce şaşırdılar. Ameliyatın ne zaman olacağını beklemeye başladık. Her an doktordan haber bekliyorduk. Doktorumuz da bizim için beklemişti.

Saat 21.00. Doktor ameliyat için hazırlıkların tamamlanmasını rica etti. Hemşireler beni hazırladı. Ameliyathaneye girdik. Spinal anestezi ile sezaryen ameliyatına girdim. Çok keyifliydi. Bir süre sonra bebeğimin ağlama sesini işittim. Duyduğum en güzel sesti. Bebeğimi yanıma getirdiler. Çok güzel görünüyordu. Bebeğin gerekli işlemlerini yaptıktan sonra odaya çıkardılar. Beni de işlemler tamamlandıktan sonra odama çıkardılar.

Herkes hem büyük bir sevinçle hem de merakla bizi bekliyordu. Eşim, annem, ablam, kayınvalidem... hepsini teker teker öptüm ve onları bir kez daha görebildiğim için, ameliyatın sıkıntısız geçtiği için, bebeğimin sağlıklı doğduğu için ve daha birçok şey için  Allaha şükrettim.

Allahım herkesin yavrusunu annesine ve babasına bağışlasın ve isteyen herkese nasip etsin inşallah.

<< Önceki Hikaye Sonraki Hikaye >>